Accommodatie: Desert Pearl Inn
Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde…
Vanmorgen ging om 6 uur de wekker, als je bedenkt dat we er laat in lagen en de klok een uur vooruit hadden gezet, is het niet gek dat we even met onze ogen moesten knipperen voordat iedereen wakker was. Maar gelukkig hadden we alles al klaargelegd (bijna alles, zou later blijken), dus aankleden, spullen in de rugzakken en gaan! We wilden zo vroeg gaan om enerzijds de drukte in het park voor te zijn en anderzijds de hitte van vanmiddag. Vandaag gaan we namelijk de Narrows lopen, dat is een hike door een rivier die je zo lang kan maken als je zelf wilt, je loopt namelijk heen en terug hetzelfde stuk.
We namen de auto naar het park omdat er voor 7 uur nog geen shuttle bussen vanuit Springdale rijden. In mijn optiek de grootst gemiste kans van dit gebied, want heel veel hotelgenoten van ons stapten ook al op dit tijdstip in de auto. De shuttles in het park starten om 6 uur maar de shuttles vanuit het dorp om 7.10 uur. Nu gaan dus nog steeds veel mensen die in Springdale slapen met de auto…
Afijn, om dit tijdstip is er uiteraard nog plek op de reguliere parking. Rond 7 uur nemen we de shuttle die ons naar de laatste halte van het park brengt: de Temple of Sinawava. Ik denk dat het een klein half uurtje was. Onderweg zien we al een hert met een baby hert en twee grote vogels (het leken in ieder geval kalkoenen..). Ook de (rode) rotsen om ons heen zijn prachtig met de omkomende zon.
Als we uitstappen zien we direct een klein strandje aan de rivier waar we besluiten het meegebrachte ontbijt te nuttigen, op het rood geruite picknick-kleed dat we in Dublin (dit keer wel het echte Dublin) hadden gekocht toen we bij de familie De Bruijn waren. Julia wilde per se een rood geruit kleed voor deze reis en eerlijk is eerlijk, we hebben m al vaak gebruikt!
We hebben melk, yoghurt, cornflakes en muesli mee en dat eten we even rustig op. De temperatuur is nog heerlijk. In de bus zaten al veel mensen die ook de Narrows gaan lopen, veel van hen met speciaal gehuurde schoenen en sokken en bijbehorende stokken. Op de website van de winkel waar ze dit verhuren staat uiteraard dat je dit nodig hebt omdat het anders te koud zou zijn. Aangezien de temperaturen hier alle dagen heel hoog zijn, leek mij dit niet nodig en hebben wij gewoon onze hardloop schoenen aan. Nu het rond half 8 nog niet zo heel warm is, krijg ik het toch een beetje benauwd, vooral voor Milou die het gewoon snel koud heeft met haar kleine vetloze lichaampje (elk voordeel heb z’n nadeel, zullen we Cruijff maar even omgedraaid citeren).
Na het ontbijt lopen we nog een stuk over een pad richting de rivier. En dan komen we aan bij de plaats waar we het water in gaan. Nog even mijn mobiele telefoon in een waterdicht hoesje gedaan (ik ken mezelf) in de rugzak, veters vastgemaakt en twee mooie stokken uitgekozen die mensen weer voor de volgende lopers hebben laten staan (en wij ook weer zouden doen bij terugkomst) en dan gaan we het water in. Het water bleek helemaal niet koud en ons schoeisel bleek prima vandaag! “paniek om niks”
Je hebt langs de rivier geregeld droge stukken maar voor het andere deel loop je door de rivier of moet je een oversteek maken naar het droge stuk aan de andere kant. En boven je zie je de rotsen. Op de foto’s krijg je een indruk van ons avontuur. Want dat vonden we het toch wel.
Omdat het water troebel is zie je niet waar er stenen op de grond liggen of waar er een kuil is. En vooral dat laatste overkwam Milou al na zo’n half uur, dus tot haar middel in het water. Toen kwamen we er gelijk achter dat we geen handdoek en geen droge kleren mee hadden. Kleinigheidje als je door het water gaat lopen. Gelukkig was de temperatuur best prima en had ze haar topje onder haar shirt waardoor het shirt uit kon trekken en haar Nike pro broekje voelde als een zwembroek, dus dat was ok.
Wat ik grappig vond, was dat iedereen eigenlijk redelijk "blind" dezelfde route loopt, dus als er 1 iemand oversteekt op een bepaald punt, doet de volgende dat ook. Zo niet Julia, die koos heel vaak haar eigen weg. En 9 van de 10 keer liep zij een minder diepe of rustigere oversteek. "Ja, je moet natuurlijk wel blijven nadenken, want daar- en daarom was dit handiger", aldus Julia. Dus ik ben maar achter haar aan blijven lopen.....
We vonden deze tocht allemaal geweldig, één van de hoogtepunten van onze reis tot nu toe (al zijn dat er best al veel hoor). Na zo’n anderhalf uur lopen, kwamen de rotsen steeds dichter bij elkaar en werd het echt “narrow”. Omdat we het zo gaaf vonden, wilden we nog steeds niet terug. Op een gegeven moment zagen we in de verte de zon de rivier bereiken, we besloten daar nog naar toe te lopen en daarna terug te gaan. Vooraf hadden we verwacht dat we een uur heen zouden lopen en dan keren, maar we zijn bijna twee uur op de heenweg gaan lopen. Het was gewoon te leuk.
Toen we de zon hadden bereikt, was dat best even lekker. Tijdens het lopen heb je het niet koud, maar als je stil zit, was een zonnetje best lekker. We leggen de natte spullen te drogen en drinken en eten wat. Na ongeveer 20 minuten beginnen we aan de terugtocht, nu met de stroom van de rivier mee, dat bleek opvallend makkelijker te gaan. Ik denk dat we over de terugtocht nog geen anderhalf uur hebben gedaan. We kwamen nog een prachtig gele vlinder tegen.
Toen we weer in de buurt van het begin waren, zagen we ook veel mensen die echt onvoorbereid op weg waren gegaan: slippers/blote voeten/lange rokken (Joods orthodoxe familie)/mensen die echt niet kunnen lopen. Het was nu ook veel drukker dan vanmorgen. Bij het beginpunt stikte het ook ineens van de eekhoorns (door ons deze vakantie omgedoopt in pluis-muizen), we hebben zelfs een obesitas-pluis- rat gezien.
Op de terugweg naar de shuttle bus stond er nog een hert van de bladeren te eten. de bus reden we naar het midden van het park, Zion Lodge, om te lunchen. Lekkere lunch gehaald en (wederom) op ons picknick kleed buiten onder de boom opgegeten. Er was een ranger die met de kleine kinderen ging zingen en ze met instrumentjes liet mee tikken. We hebben ons kostelijk vermaakt om een klein donker jongetje dat met veel ritme gevoel op een trommeltje sloeg en ook als het stil moest zijn, gewoon door ging. Heerlijk zo’n kind!
Met de shuttle gingen we terug naar de parkeerplaats, we waren allemaal verbaasd dat het inmiddels al half 3 was! De dag in een National Park vliegt gewoon voorbij. Bij het hotel doken de dames direct het zwembad in en moesten wij nu toch echt de was gaan doen. Ze hadden hier wel 6 wasmachines dus met 3 tegelijk en daarna 3 drogers, waren we in anderhalf uur klaar en ligt alles weer schoon en droog in de kast!
Na het zwemmen nog even twee nederlagen te verduren gekregen (7-3) en toen gingen we eten bij Meme’s Café, waar ze crepes verkopen en waar we buiten konden eten. Opvallend veel Nederlandse gezinnen hier. De meiden namen een crepe en Hans en ik hebben een Chef’s specialiteit genomen. Veel groente erbij en niet van die enorme porties, kortom goed gegeten en ik begreep best dat veel Nederlanders hier goed konden eten.
Naast het restaurant zat nog een supermarkt waar Milou eindelijk haar zwemband kon vinden! Dus bij thuiskomst nog even met zijn allen in het zwembad om de nieuwe band uit te proberen. Ik heb nog een kwartier in de hete jacuzzi gezeten, heel bijzonder met uitzicht op de rotsen. Om half 10 zijn we naar onze kamer gegaan waar we vanuit bed de foto’s, gemaakt met onze echte camera, op de TV als diavoorstelling hebben doorgelopen. Daar blijkt nog heel veel moois op te staan!
Het was weer een mooie dag.
